al nordés
Blog educativo en Eonaviego
viernes, 18 de mayo de 2018
martes, 15 de mayo de 2018
CHARLA REFRANEIRO POPULAR
El
pasado vernes 11 de mayo, Ángela Ferreira, da oficina de coordinación cultural
y llingüística del Parque Histórico del
Navia veu al colexo a darnos úa charla sobre el Refraneiro Popular na cuenca del Navia.
Dende
el C.P. Dario Freán Barreira queremos agradecerye el sou trabayo porque deprendimos
muitas cousas y gustóu a todos os nenos y as nenas del colexo.
martes, 8 de mayo de 2018
DÍA DAS LLETRAS ASTURIANAS
El pasado vernes 4 de mayo celebrouse nel colexo público Dario Freán Barreira el Día das Lletras Asturianas.
Os alumnos/as de quinto recitaron un poema de Alejandro Antuñez dedicado 'Al Pico Xarrio'.
Os alumnos/as de sesto representaron a obra galardonada col premio á meyor actriz: 'A Serena del Meiro'.
Os alumnos/as de quinto recitaron un poema de Alejandro Antuñez dedicado 'Al Pico Xarrio'.
Os alumnos/as de sesto representaron a obra galardonada col premio á meyor actriz: 'A Serena del Meiro'.
miércoles, 25 de abril de 2018
A SERENA DEL MEIRO
A SERENA DEL MEIRO
PERSONAXES:
•
Pacón
•
Pepe
•
Serena
•
Enfermeira
•
Enfermeira 2
•
Médica
•
Alcaldesa
•
Conceyal
• Conceyal 2
Pacón
ta pescando nel río Meiro y s’ acerca el sou amigo Pepe.
Pepe:
Qué
Pacón, ¿nun hai nada hói?.
Pacón:
Nada,
llevo tres horas aquí, y namás saquéi úa triste furagaña pequena que tuven que
tirar.
Pepe:
Nun
hai nada nel río.
Pacón:
Nin
nel río nin en outra parte, tuven el outro día na praya de Foxos y nun saquéi
nin un muil.
Pepe:
Con
lo que temos coyido condo éramos nenos.
Pacón:
¡Espera,
espera!, que tan picando.
Pepe:
Daye
Pacón, que nun s’escape.
Pacón:
¡Nun
podo é mui grande!.
Pepe:
¡Home!,
¡que nun se diga Pacón! que fuche central dos Castros.
Pacón:
Calla
a boca y axúdame folgazán.
Pepe:
Vou
(Axuda a Pacón a coyer a caña).
Pacón:
¡Vou
sacar un roballo que mete medo el medo que mete!.
Pacón
recoye a caña y trai úa especie de peixe mui grande. É úa muyer de cintura
p’arriba y un peixe de cintura pa baxo.
Pacón:
¿Qué
é esto?.
Serena:
Bus
días, ¿Únde tou?.
Pepe:
Nun
sei que é esto pero un roballo nun é, os roballos nun falan.
Serena:
¿Qué
tou fendo aquí?, nun m’acordo de nada.
Pacón:
¿Qué
clase de peixe es tu?.
Serena:
Nun
soi un peixe, soi úa serena.
Pepe:
Eso
é imposible, as serenas nun esisten. Y si esistieran nun falarían como nós.
Serena:
¡¡Nun
podes tar más equivocao!!. Como nun vamos esistir, entonces ¿qué soi eu?.
Pacón:
Nun
sei, nunca tal cousa vin.
Serena:
Y
claro que falamos como vós, si non ¿qué vamos falar?.
Pacón:
¡Quedo
tollo!.
Serena:
El
problema que teño agora é que nun m’acordo de nada.
Pepe
(mirando pa Pacón): Temos que axudarla.
Pacón:
¿Y
si a chevamos al Hospital de Xarrio?.
Pepe:
Bua
idea. Ei sabrán que fer.
Pacón:
¿Como
femos pa chevarla?.
Pepe:
Teño
úa carretilla nova, podemos montarla ei.
A
coyen entre os dous y a suben á carretilla y marchan.
Pacón,
Pepe y a serena entran nel Hospital de Xarrio y s’atopan cua enfermeira.
Enfermeira: ¿Qué
me traéis aquí?, esto nun é úa pescadería.
Serena:
Nun soi un peixe.
Enfermeira:
Entós ¿qué es? fiya del alma.
Serena: Soi
úa serena. Úa serena del río Meiro pa ser más esatos.
Enfermeira:
¡Oh Virxen!, será miyor que chame á médica.
Marcha
y volve coa médica y outra enfermeira.
Médica:
Bus días.
Enfermeira
2:
Si nun lo vexo nun lo creo. É úa serena de verdá.
Enfermeira:
Que che dixen.
Médica:
Pero como sois tan paraxismeiras ho!!.
Enfermeira
2:
É que nunca tal cousa vin.
Médica:
Deixar
de parolar, esta xénte veu aquí buscando axuda pero muito me temo qu’este caso
vei más llonxe dos meus conoceméntos.
Pacón:
Entós que femos con ella, dice que nun s’acorda de nada.
Médica: Pá
pérdida de memoria pode tomar estas pastillas (ye dá as pastillas á serena y
esta as mete na boca), é lo que yes receto ás personas, pero pa os peixes……
digo pas serenas…… nun sei si funcionará.
Pacón,
Pepe y Serena: Muitas gracias!!.
Médica:
Sinto nun poder axudar más.
Serena:
Xa fixiche abóndo, agradézcocho muito, parece qu’as pastillas xa empezan a fer
efecto porque m’empezo a acordar de lo que pasóu.
Pacón:
¿Y que pasóu?.
Serena:
Taba nadando pol río tranquilamente condo de sopetón choquéi contra úa llavadora
que dalgún cocho tiróu allí, maréeime y entós foi condo m’enganchéi nel voso anzolo.
Pepe
(mirando pa Pacón): Xa m’estrañaba a min que sacaras semexante
peixe.
Médica: ¿Por
qué nun vais á casa del conceyo? pode qu’a alcaldesa vos reciba y asina podeisye
dicir lo da basura del meiro.
Serena:
Bua idea.
Pacón:
Vamos.
Médica:
Que teñais sorte. Ta llougo.
Pacón,
Pepe y a serena: Muitas gracias, ta llougo. (Y se van cua
serena montada na carretilla).
Pacón,
Pepe y a serena entran na casa del conceyo y s’encuentran á alcaldesa falando
con dous conceyales.
Pacón,
Pepe y a serena: Bus días.
Conceyal: Nun
queremos pescáo, xa pasóu a pescadeira, gracias.
Alcaldesa:
Esto nun é un peixe, parece ua……..
Serena:
Serena.
Alcaldesa:
¡Serena!, esto nun pode ser. Pensé que nun esistíais.
Serena: Pos
xa ves que si, anque si nun poñéis remedio… más cedo que tarde deixaremos de
esistir.
Conceyal
2:
¿ Por qué dices eso?.
Serena: Porque
á xente xa nun ye importa a naturaleza, tira as cousas al suelo ensuciándolo
todo, queima os montes pa fer pastos pas vacas, ensucia el río y a mar con toda
clase de cochadas, nun vos podéis nin imaxinar a cantidá de basura que trai a
marea.
Pacón: Eso
é verdá, el outro día pesquéi ua bota veya.
Pepe:
Eso é lo que pescas sempre.
Serena: A
xente ten qu’entender qu’el río nun solo é das serenas como eu, é de todos,
igual qu’os móntes y a mar, por eso entre todos temos que cuidar a nosa terra.
Alcaldesa: Tou
mui d’acordo con lo que dices, nun sei como nun nos dimos cuenta antes. Vou
tomar cartas nel asunto. Agora podes volver al río, a partir d’agora vamos fer
todo lo posible por cuidar esta terra tan guapa que é a nosa.
Muitas
gracias amiga serena por abrirnos os oyos y (mirando al público) muitas gracias
a todos vosoutros por vir y dedicarnos un pouco de voso tempo. Muitas
gracias!!.
~FIN~
DANIEL
FERNÁNDEZ SUÁREZ
(16/10/17)
Suscribirse a:
Entradas (Atom)