martes, 15 de mayo de 2018

CHARLA REFRANEIRO POPULAR


El pasado vernes 11 de mayo, Ángela Ferreira, da oficina de coordinación cultural y llingüística del Parque Histórico del Navia veu al colexo a darnos úa charla sobre el Refraneiro Popular na cuenca del Navia. 

Dende el C.P. Dario Freán Barreira queremos agradecerye el sou trabayo porque deprendimos muitas cousas y gustóu a todos os nenos y as nenas del colexo.




martes, 8 de mayo de 2018

DÍA DAS LLETRAS ASTURIANAS

El pasado vernes 4 de mayo celebrouse nel colexo público Dario Freán Barreira el Día das Lletras Asturianas. 


Os alumnos/as de quinto recitaron un poema de Alejandro Antuñez dedicado 'Al Pico Xarrio'.


Os alumnos/as de sesto representaron a obra galardonada col premio á meyor actriz: 'A Serena del Meiro'.


miércoles, 25 de abril de 2018

A SERENA DEL MEIRO



A SERENA DEL MEIRO

PERSONAXES:

• Pacón
• Pepe
• Serena
• Enfermeira
• Enfermeira 2
• Médica
• Alcaldesa
• Conceyal
 Conceyal 2


Pacón ta pescando nel río Meiro y s’ acerca el sou amigo Pepe.
Pepe: Qué Pacón, ¿nun hai nada hói?.
Pacón: Nada, llevo tres horas aquí, y namás saquéi úa triste furagaña pequena que tuven que tirar.
Pepe: Nun hai nada nel río.
Pacón: Nin nel río nin en outra parte, tuven el outro día na praya de Foxos y nun saquéi nin un muil.
Pepe: Con lo que temos coyido condo éramos nenos.
Pacón: ¡Espera, espera!, que tan picando.
Pepe: Daye Pacón, que nun s’escape.
Pacón: ¡Nun podo é mui grande!.
Pepe: ¡Home!, ¡que nun se diga Pacón! que fuche central dos Castros.
Pacón: Calla a boca y axúdame folgazán.
Pepe: Vou (Axuda a Pacón a coyer a caña).
Pacón: ¡Vou sacar un roballo que mete medo el medo que mete!.
Pacón recoye a caña y trai úa especie de peixe mui grande. É úa muyer de cintura p’arriba y un peixe de cintura pa baxo.
Pacón: ¿Qué é esto?.
Serena: Bus días, ¿Únde tou?.
Pepe: Nun sei que é esto pero un roballo nun é, os roballos nun falan.
Serena: ¿Qué tou fendo aquí?, nun m’acordo de nada.
Pacón: ¿Qué clase de peixe es tu?.
Serena: Nun soi un peixe, soi úa serena.
Pepe: Eso é imposible, as serenas nun esisten. Y si esistieran nun falarían como nós.
Serena: ¡¡Nun podes tar más equivocao!!. Como nun vamos esistir, entonces ¿qué soi eu?.
Pacón: Nun sei, nunca tal cousa vin.
Serena: Y claro que falamos como vós, si non ¿qué vamos falar?.
Pacón: ¡Quedo tollo!.
Serena: El problema que teño agora é que nun m’acordo de nada.
Pepe (mirando pa Pacón): Temos que axudarla.
Pacón: ¿Y si a chevamos al Hospital de Xarrio?.
Pepe: Bua idea. Ei sabrán que fer.
Pacón: ¿Como femos pa chevarla?.
Pepe: Teño úa carretilla nova, podemos montarla ei.
A coyen entre os dous y a suben á carretilla y marchan.
Pacón, Pepe y a serena entran nel Hospital de Xarrio y s’atopan cua enfermeira.
Enfermeira: ¿Qué me traéis aquí?, esto nun é úa pescadería.
Serena: Nun soi un peixe.
Enfermeira: Entós ¿qué es? fiya del alma.
Serena: Soi úa serena. Úa serena del río Meiro pa ser más esatos.
Enfermeira: ¡Oh Virxen!, será miyor que chame á médica.
Marcha y volve coa médica y outra enfermeira.
Médica: Bus días.
Enfermeira 2: Si nun lo vexo nun lo creo. É úa serena de verdá.
Enfermeira: Que che dixen.
Médica: Pero como sois tan paraxismeiras ho!!.
Enfermeira 2: É que nunca tal cousa vin.
Médica: Deixar de parolar, esta xénte veu aquí buscando axuda pero muito me temo qu’este caso vei más llonxe dos meus conoceméntos.
Pacón: Entós que femos con ella, dice que nun s’acorda de nada.
Médica: Pá pérdida de memoria pode tomar estas pastillas (ye dá as pastillas á serena y esta as mete na boca), é lo que yes receto ás personas, pero pa os peixes…… digo pas serenas…… nun sei si funcionará.
Pacón, Pepe y Serena: Muitas gracias!!.
Médica: Sinto nun poder axudar más.
Serena: Xa fixiche abóndo, agradézcocho muito, parece qu’as pastillas xa empezan a fer efecto porque m’empezo a acordar de lo que pasóu.
Pacón: ¿Y que pasóu?.
Serena: Taba nadando pol río tranquilamente condo de sopetón choquéi contra úa llavadora que dalgún cocho tiróu allí, maréeime y entós foi condo m’enganchéi nel voso anzolo.
Pepe (mirando pa Pacón): Xa m’estrañaba a min que sacaras semexante peixe.
Médica: ¿Por qué nun vais á casa del conceyo? pode qu’a alcaldesa vos reciba y asina podeisye dicir lo da basura del meiro.
Serena: Bua idea.
Pacón: Vamos.
Médica: Que teñais sorte. Ta llougo.
Pacón, Pepe y a serena: Muitas gracias, ta llougo. (Y se van cua serena montada na carretilla).
Pacón, Pepe y a serena entran na casa del conceyo y s’encuentran á alcaldesa falando con dous conceyales.
Pacón, Pepe y a serena: Bus días.
Conceyal: Nun queremos pescáo, xa pasóu a pescadeira, gracias.
Alcaldesa: Esto nun é un peixe, parece ua……..
Serena: Serena.
Alcaldesa: ¡Serena!, esto nun pode ser. Pensé que nun esistíais.
Serena: Pos xa ves que si, anque si nun poñéis remedio… más cedo que tarde deixaremos de esistir.
Conceyal 2: ¿ Por qué dices eso?.
Serena: Porque á xente xa nun ye importa a naturaleza, tira as cousas al suelo ensuciándolo todo, queima os montes pa fer pastos pas vacas, ensucia el río y a mar con toda clase de cochadas, nun vos podéis nin imaxinar a cantidá de basura que trai a marea.
Pacón: Eso é verdá, el outro día pesquéi ua bota veya.
Pepe: Eso é lo que pescas sempre.
Serena: A xente ten qu’entender qu’el río nun solo é das serenas como eu, é de todos, igual qu’os móntes y a mar, por eso entre todos temos que cuidar a nosa terra.
Alcaldesa: Tou mui d’acordo con lo que dices, nun sei como nun nos dimos cuenta antes. Vou tomar cartas nel asunto. Agora podes volver al río, a partir d’agora vamos fer todo lo posible por cuidar esta terra tan guapa que é a nosa.
Muitas gracias amiga serena por abrirnos os oyos y (mirando al público) muitas gracias a todos vosoutros por vir y dedicarnos un pouco de voso tempo. Muitas gracias!!.



~FIN~

DANIEL FERNÁNDEZ SUÁREZ
    (16/10/17)