A SERENA DEL MEIRO
PERSONAXES:
•
Pacón
•
Pepe
•
Serena
•
Enfermeira
•
Enfermeira 2
•
Médica
•
Alcaldesa
•
Conceyal
• Conceyal 2
Pacón
ta pescando nel río Meiro y s’ acerca el sou amigo Pepe.
Pepe:
Qué
Pacón, ¿nun hai nada hói?.
Pacón:
Nada,
llevo tres horas aquí, y namás saquéi úa triste furagaña pequena que tuven que
tirar.
Pepe:
Nun
hai nada nel río.
Pacón:
Nin
nel río nin en outra parte, tuven el outro día na praya de Foxos y nun saquéi
nin un muil.
Pepe:
Con
lo que temos coyido condo éramos nenos.
Pacón:
¡Espera,
espera!, que tan picando.
Pepe:
Daye
Pacón, que nun s’escape.
Pacón:
¡Nun
podo é mui grande!.
Pepe:
¡Home!,
¡que nun se diga Pacón! que fuche central dos Castros.
Pacón:
Calla
a boca y axúdame folgazán.
Pepe:
Vou
(Axuda a Pacón a coyer a caña).
Pacón:
¡Vou
sacar un roballo que mete medo el medo que mete!.
Pacón
recoye a caña y trai úa especie de peixe mui grande. É úa muyer de cintura
p’arriba y un peixe de cintura pa baxo.
Pacón:
¿Qué
é esto?.
Serena:
Bus
días, ¿Únde tou?.
Pepe:
Nun
sei que é esto pero un roballo nun é, os roballos nun falan.
Serena:
¿Qué
tou fendo aquí?, nun m’acordo de nada.
Pacón:
¿Qué
clase de peixe es tu?.
Serena:
Nun
soi un peixe, soi úa serena.
Pepe:
Eso
é imposible, as serenas nun esisten. Y si esistieran nun falarían como nós.
Serena:
¡¡Nun
podes tar más equivocao!!. Como nun vamos esistir, entonces ¿qué soi eu?.
Pacón:
Nun
sei, nunca tal cousa vin.
Serena:
Y
claro que falamos como vós, si non ¿qué vamos falar?.
Pacón:
¡Quedo
tollo!.
Serena:
El
problema que teño agora é que nun m’acordo de nada.
Pepe
(mirando pa Pacón): Temos que axudarla.
Pacón:
¿Y
si a chevamos al Hospital de Xarrio?.
Pepe:
Bua
idea. Ei sabrán que fer.
Pacón:
¿Como
femos pa chevarla?.
Pepe:
Teño
úa carretilla nova, podemos montarla ei.
A
coyen entre os dous y a suben á carretilla y marchan.
Pacón,
Pepe y a serena entran nel Hospital de Xarrio y s’atopan cua enfermeira.
Enfermeira: ¿Qué
me traéis aquí?, esto nun é úa pescadería.
Serena:
Nun soi un peixe.
Enfermeira:
Entós ¿qué es? fiya del alma.
Serena: Soi
úa serena. Úa serena del río Meiro pa ser más esatos.
Enfermeira:
¡Oh Virxen!, será miyor que chame á médica.
Marcha
y volve coa médica y outra enfermeira.
Médica:
Bus días.
Enfermeira
2:
Si nun lo vexo nun lo creo. É úa serena de verdá.
Enfermeira:
Que che dixen.
Médica:
Pero como sois tan paraxismeiras ho!!.
Enfermeira
2:
É que nunca tal cousa vin.
Médica:
Deixar
de parolar, esta xénte veu aquí buscando axuda pero muito me temo qu’este caso
vei más llonxe dos meus conoceméntos.
Pacón:
Entós que femos con ella, dice que nun s’acorda de nada.
Médica: Pá
pérdida de memoria pode tomar estas pastillas (ye dá as pastillas á serena y
esta as mete na boca), é lo que yes receto ás personas, pero pa os peixes……
digo pas serenas…… nun sei si funcionará.
Pacón,
Pepe y Serena: Muitas gracias!!.
Médica:
Sinto nun poder axudar más.
Serena:
Xa fixiche abóndo, agradézcocho muito, parece qu’as pastillas xa empezan a fer
efecto porque m’empezo a acordar de lo que pasóu.
Pacón:
¿Y que pasóu?.
Serena:
Taba nadando pol río tranquilamente condo de sopetón choquéi contra úa llavadora
que dalgún cocho tiróu allí, maréeime y entós foi condo m’enganchéi nel voso anzolo.
Pepe
(mirando pa Pacón): Xa m’estrañaba a min que sacaras semexante
peixe.
Médica: ¿Por
qué nun vais á casa del conceyo? pode qu’a alcaldesa vos reciba y asina podeisye
dicir lo da basura del meiro.
Serena:
Bua idea.
Pacón:
Vamos.
Médica:
Que teñais sorte. Ta llougo.
Pacón,
Pepe y a serena: Muitas gracias, ta llougo. (Y se van cua
serena montada na carretilla).
Pacón,
Pepe y a serena entran na casa del conceyo y s’encuentran á alcaldesa falando
con dous conceyales.
Pacón,
Pepe y a serena: Bus días.
Conceyal: Nun
queremos pescáo, xa pasóu a pescadeira, gracias.
Alcaldesa:
Esto nun é un peixe, parece ua……..
Serena:
Serena.
Alcaldesa:
¡Serena!, esto nun pode ser. Pensé que nun esistíais.
Serena: Pos
xa ves que si, anque si nun poñéis remedio… más cedo que tarde deixaremos de
esistir.
Conceyal
2:
¿ Por qué dices eso?.
Serena: Porque
á xente xa nun ye importa a naturaleza, tira as cousas al suelo ensuciándolo
todo, queima os montes pa fer pastos pas vacas, ensucia el río y a mar con toda
clase de cochadas, nun vos podéis nin imaxinar a cantidá de basura que trai a
marea.
Pacón: Eso
é verdá, el outro día pesquéi ua bota veya.
Pepe:
Eso é lo que pescas sempre.
Serena: A
xente ten qu’entender qu’el río nun solo é das serenas como eu, é de todos,
igual qu’os móntes y a mar, por eso entre todos temos que cuidar a nosa terra.
Alcaldesa: Tou
mui d’acordo con lo que dices, nun sei como nun nos dimos cuenta antes. Vou
tomar cartas nel asunto. Agora podes volver al río, a partir d’agora vamos fer
todo lo posible por cuidar esta terra tan guapa que é a nosa.
Muitas
gracias amiga serena por abrirnos os oyos y (mirando al público) muitas gracias
a todos vosoutros por vir y dedicarnos un pouco de voso tempo. Muitas
gracias!!.
~FIN~
DANIEL
FERNÁNDEZ SUÁREZ
(16/10/17)